Lieve Lezer,

“We zijn door de natuur als stoute kinderen naar onze kamer gestuurd,” las ik zeer treffend. Niet zonder eten, voorlopig, en al helemaal niet zonder wc-papier. 

Een groot percentage van de wereldbevolking is opeens compleet verlamd van angst voor iets onzichtbaars. De gevolgen zijn wel zichtbaar: Mensen worden ziek, mensen sterven aan een uit de hand gelopen luchtwegaandoening. Maar ergens onderweg zijn we door de angst de pedalen kwijtgeraakt. Ons meestal redelijk rustig gedrag en helder denkvermogen lijkt aangetast en niet door “het virus”.

Neen, dit is noch de plaats noch de tijd om te gaan palaveren over al die contradicties waarmee we gebombardeerd worden. Mijn vriend Brecht Arnaert introduceerde daarvoor de term “conspotting”, misschien een leuke bezigheid als je opgehokt zit: Kijk naar alle contradicties en realiseer je dan dat er vanalles gaande is waar we als “gewone mens” compleet geen idee van hebben. “Conspotting” tijdens het ophokken is in ieder geval een meer vredelievende bezigheid dan partnergeweld of je kinderen uit het raam gooien.

Zoals gelukkig heel wat van mijn collega- natuurartsen ook al schreven en zoals je het ook al in mijn vorige nieuwsbrief kon lezen: Mijn wens is dat we uit deze lastige periode komen met een paradigmawissel. Dat we evolueren van “we kopen wel een pilletje dat ons probleem (schijnbaar) oplost” naar “als we goed voor onszelf zorgen is ons afweersysteem voldoende sterk om ons te genezen”.

 Een immuunsysteem opbouwen doe je niet van vandaag op morgen. Het menselijke lichaam is een complex systeem dat een evenwichtig samenleven tracht te handhaven in zijn omgeving (de natuur, het ecosysteem).  We hebben op zowel ons lichaam als op het samenleven met onze omgeving letterlijk en figuurlijk roofbouw gepleegd in de voorbije decennia. Ook over de drijfveren hiertoe wens ik het in deze tekst niet uitgebreid te hebben. Ze zijn zes jaar geleden reeds uitgebreid belicht in het “Herbatheek” boek, dat in de huidige tijdsgeest nog niks aan actualiteit heeft ingeboet.

 Dus laat ons het eerst even hebben over “wat doen we NU, in deze noodsituatie”? 

Wel , wat doe je algemeen het best in noodsituaties?  Het hoofd koel houden. Gedreven door angst of paniek neem je zelden juiste beslissingen. Onderschat noch overschat de huidige dreiging, bekijk je eigen gezondheidssituatie en levensstijl en schat zo voor jezelf je risico in. 
Algemene maatregelen mag je verwachten van “de overheid” en dat is goed, zo lang die maatregelen getuigen van daadkracht en consequentie en het dienen van het “algemene belang".  Ondertussen blijf jij echter wel je unieke zelf en is het niet onwijs om goed voor jezelf te zorgen. Artsen en verpleegkundigen voeren nu, en daarvoor verdienen ze een onbegrensd respect, een oorlog in de vuurlinie om mensenlevens te redden. De dramatische beelden van spoedafdelingen zijn echter geen realistisch beeld van onze samenleving vandaag. Mensen die daar, gesteund door de artsen, vechten voor hun leven zijn daar niet terecht gekomen terwijl ze gisteren nog een blakende gezondheid hadden. 

Gezond of niet gezond , goede of onvoldoende immuniteit: het is geen zwartwit situatie. Het is voor ons als kinderen van de verlichting moeilijk te aanvaarden, maar we hebben daar geen sluitende controle over en dat maakt ons bang. Die angst echter, zorgt dan voor nog meer stress en stress is contraproductief voor een goed immuunsysteem. Stress maakt je letterlijk zieker.

 Ook wie van zichzelf beseft dat hij of zij een zwakke afweer heeft, door chronische ziekte of door immuunonderdrukkende medicatie, hoeft geen stress te hebben, niet in een voortdurende angst te leven. Je kan dan op “veilig” spelen en jezelf zo goed mogelijk beschermen en afschermen van mogelijke besmetting. Better safe than sorry.

 We kunnen best zo stressloos mogelijk, zo goed mogelijk zorgen voor een goed functionerend lichaam, een zo krachtig mogelijk afweersysteem.

De eerste vraag die bij velen opkomt : “Wat kunnen we daarvoor nemen?” Wel dat is de typische reflex van mensen die door de pilletjesindustrie zijn geconditioneerd. Het is dus een reflex om af te leren. Er is geen wonderbaarlijke pil. Je kan alleen jezelf genezen.

Laat ons eens kijken naar de strategie die men al zeer lang gebruikt in kuuroorden of sanatoria waar ook ter wereld, waar “verzwakte mensen” verblijven om aan te sterken na een ernstige ziekte.
Want onze levensstijl van de voorbije decennia valt voor mij duidelijk in de categorie “ernstige ziekte”. 

In kuuroorden en sanatoria krijgen mensen in eerste instantie RUST en de tijd om aan te sterken. En o toeval… die rust is er momenteel volop. Neem die rust, laat ze toe, ga even weg van de drie woorden “ik moet nog …”

 Ten tweede krijgen mensen in sanatoria aansterkende voeding. Vollwertkost, zo noemt men het in het Duits. Volwaardige voeding rijk aan alle nutriënten die ons lichaam nodig heeft. Want hoe kan je van je lichaam verwachten dat het een goed metabolisme en een goede verdediging opbouwt als niet alle stoffen die daarvoor nodig zijn in onze voeding zitten. 

“Opnieuw echt eten” geeft je een leidraad om dat te doen, praktisch haalbaar en eenvoudig.  Door de ophokplicht heb je “tijd gekregen”. Gebruik die tijd om gezellig samen voor je voeding te zorgen. 

(In de kantlijn: in 2010 gaf ik samen met Jean Marie Byttebier een lezing over voeding. Ik had het vanuit mijn ervaring over eten, Jean Marie had het over hoe kunst en creativiteit ons voedt. Niet onbelangrijk: de mens is een wezen met niet alleen behoefte aan eten, maar ook voeding van de ziel, wiens honger wordt gestild door kunst)

 Derde vaststelling als we naar mensen kijken in een kuuroord: Er is een zonneterras, waar mensen genieten van de buitenlucht en de zonnestralen. En als hun billen een beetje beurs gaan aanvoelen van dat lange stilzitten gaan ze in de natuur aan Lichaamsbeweging doen. 

Zachte lichaamsbeweging : wandelen , fietsen , yoga , tai chi , qi gong. Je houdt je lichaam soepel en in conditie. Adem ! zuurstof is die andere belangrijke component in onze metabole processen.

En kijk, de natuur heeft ons huisarrest gegeven, maar de natuur is ook mild: We kunnen en mogen van het stralende lenteweer genieten. Er is ook weer tijd om dat te doen.

De (bio) boeren zijn in steeds grotere getale aan de slag om ons van verse, correct geteelde groentjes te voorzien, die alle stoffen bevatten die ons lichaam nodig heeft. 

 Je kan kritiek hebben op de beslissingen van de overheid. Je kan je ergeren aan de propaganda waar mensen net aangespoord worden om in grootwarenhuizen te gaan kopen. Die kritiek is terecht, maar door je er aan te ergeren gaan die dingen niet veranderen. Je kan echter wel voor jezelf beslissen om je eigen weg te kiezen, je lokale bioboer of groentenwinkel te steunen… Zij zijn elke dag met hart en ziel in de weer om je van écht gezond eten te voorzien.

Je kan jezelf doodergeren aan de ophokmaatregelen die verre van perfect en consequent zijn… Maar je kan ook genieten van de tijd die je in de schoot werd geworpen. Tijd die je in de ratrace van voorheen zogenaamd niet had . Tijd om te genieten en aan introspectie te doen. 

De lente is de tijd van zuivering, van grote lenteschoonmaak. Doe een detoxkuur, verbeter je eetgewoonten, verander je attitude van angst naar het geruste vertrouwen in je eigen afweersysteem. Dan hoef je niet “bang” te zijn voor iets onzichtbaars. Voorzichtigheid is een goede attitude. 

Welke detoxkuur ? Ergens in het begin van dit betoog stelde ik dat de wonderbaarlijke pil die werkt voor iedereen niet bestaat. Zo ook bestaat er niet “de ideale detox” in een potje. Je lichaam ontgiften is een combinatie van Voeding, beweging en ondersteuning met kruiden. Welke voeding en welke kruiden hangt af van je constitutie en kan best bekeken worden met een arts met kennis van zake. 

Vanuit gesprekken die ik in de voorbije dagen had met heel wat patiënten die mij contacteerden was er, begrijpelijkerwijs, meer angst voor hun dagdagelijks bestaan dan voor het eigenlijke virus. De angst om financieel onderuit te gaan. Een angst die bij, laat ons eerlijk zijn, de meesten van ons af en toe de kop opsteekt.  Naar mijn persoonlijke mening, (het is mijn persoonlijke mening en dus evenveel of even weinig waard als de mening van iemand anders) zou dat niet mogen. We moeten echt eens af van de angst voor te weinig geld. Het zou getuigen van groot staatsmanschap/ goed bestuur moesten onze bewindvoerders daar ook heldere maatregelen treffen. We zijn in een gemeenschap , in een community solidair met mekaar en hebben die solidariteit nodig vooral in crisissituaties. De regeltjes die nu weer zijn uitgevaardigd van “de ene zaak wel en de andere niet”, “de ene persoon wel en de anderen niet” lijken nergens naar. 

Laat ons misschien eens definiëren hoe groot of klein onze echte community is … Hoe groot is de straal van echte solidariteit? Is dat je straat? Je buurt ? Je stad ? Uit de berichtgeving blijkt duidelijk dat we als “land” en als “europese unie” op dat vlak compleet de mist in gaan. Een gedachte om mee te nemen na het oplossen van de crisis om dan in onze “echte” community te investeren…

Wie verder vragen heeft: Stuur een bericht naar stef@herbatheekgent.be of een sms op 0475/491212 en dan contacteer ik jullie via telefoon of Face Time..