"Doe het zelf" en de illusie van de hulp van Hogerhand
Een mens en zeker het menselijke brein is een zeer vreemd ding. Zo blijven we steeds geloven dat er voor problemen van welke aard dan ook, een oplossing zal komen "van hogerhand", terwijl we in de realiteit van elke dag steeds weer voorbeelden zien hoe die "hogerhand" ons meestal meer kwaad dan goed brengt.
Het meest voor de hand liggende voorbeeld vinden we in diverse religies, waar men "gelooft" dat één of ander opperwezen de mensen uiteindelijk uit één of andere miserabele situatie zal bevrijden. We blijven dit vaak ons ganse leven, doorheen rampspoed en tegenslagen geloven: De redding zal komen door een "godheid" die "van hogerhand" voor de verlossing, soms in de zeer letterlijke zin, komt zorgen.
En wat zien we in de dagelijkse realiteit: Omwille van net het geloof in die godheid en het misbruik daarvan door mensen die uit zijn op macht en zelfverrijking, worden net ontzettend veel mensen een behoorlijk astronomische hoeveelheid miserie aangedaan.
Dus we geloven dat de hogerhand ons zal "bevrijden" en in de realiteit zorgt de hogerhand net voor miserie, dood en verderf. En toch blijven we steeds in het zelfde stramien geloven. Je zou haast denken dat de zo geroemde leerprocessen onbestaand zijn.
Maar we hoeven het niet eens in dermate hogere sferen te gaan zoeken. Ook in ons aardse bestaan an sich hebben we dezelfde manier van doen. We rekenen er op dat de "overheid" en alle "hogere instituten" die daarmee te maken hebben en die vaak al even vaag zijn in hun definiëring als de godheden uit de paragraaf hieboven, ons gaan helpen om uit onrechtvaardige, ongezonde of schadelijke situaties te geraken.
Maar ook daar zien we dat het net de "vertegenwoordigers" van die hogere macht, in casu de overheid zijn, die vanuit hun eigen honger naar meer macht en rijkdom ons meer kwaad dan goed brengen.
We worden door de mensen waarvan we hun zeer volatiele verkiezingsbeloften hebben geloofd, verplicht om steeds harder te werken om meer taxen te kunnen betalen. Er wordt ons voorgelogen dat die taxen dienen om te zorgen voor een betere, eerlijkere samenleving, maar in de realiteit gaat het gros van dat geld naar de machthebbers zelf en hun vrienden, de rijken van deze wereld, die via het systeem van de banken ervoor hebben gezorgd dat wij ons ganse leven "schulden moeten afbetalen" die we niet eens zelf hebben gemaakt.
En toch blijven we geloven dat we die heerschappen nodig hebben om onze samenleving in goede banen te leiden, dat zij de redders zijn die ons behoeden voor oorlog en verderf... We blijven geloven, tegen beter weten in, dat er zonder hen en al hun perverse wetten en maatregelen, nog alleen de zondvloed rest.
Nog dichterbij in onze omgeving zien we hoe we geloven in de goedheid van "hogerhand", het onbereikbare, het on(be)grijpbare. Neem onze gezondheid: We geloven dat, wanneer het op gezondheidsvlak niet goed met ons gaat, we kunnen rekenen op mensen die veel "geleerder" en "getalenteerder" zijn dan wij om ons weer beter te maken.
In de realiteit blijkt echter: de enigen die écht om ons welzijn en onze gezondheid bekommerd zijn, zijn wij ZELF.
Een naief overlaten van onze gezondheid aan "Hogerhand", zijnde in dit geval de voedings- en Pharma-industrie, heeft de eigenaars van die bedrijven bepaald geen windeieren gelegd. Maar is het ook onze gezondheid ten goede gekomen?
Leven wij echt zoveel gezonder dan pakweg honderd jaar geleden? Of moeten we toegeven dat we helaas door ons naieve geloof nogal bedrogen uitkomen?
Kijk om je heen, ga eens op een bank zitten op een drukbezochte plaats, op een terras in een winkelstraat en kijk naar wat er allemaal rondom je beweegt, strompelend, waggelend door overgewicht, schuifelend en voorovergebogen met rollators, rolstoelen en benidorm bastardscooters...
We gaan zelfs zover dat, wanneer reklamemensen obesitas tot de nieuwe norm verheffen, we dit toejuichen als een overwinning voor de vrouw.
Hoe gek kan het nog worden? Onze lichamen zijn zoals steeds de uitstraling van hoe het binnenin met ons gaat: Gezond? Stralend? Energiek? Opgezwollen? Ekzemateus? Stram en Puffend?
In de drie boven geschetste gevallen is mijn mening dat het niet veel zin heeft om in een imaginaire vriend te blijven geloven die het goed met je voor heeft je zal komen redden, in een regering die onze samenleving mooi en harmonieus zal maken of in een voedings- en pharmaindustrie die een wonderbaarlijk produkt op de markt zal brengen dat ons allemaal kerngezond maakt zonder dat we daar verder wat aan hoeven te doen.
Mij lijkt het een wijzere beslissing om maar zelf de nodige initiatieven te nemen om van het leven en je leven te maken wat je graag zou hebben.
Als we begrijpen dat het niet de overheid zal zijn die zal zorgen voor een fair en menswaardig bestaan voor ons en onze buren, en we zien dat we daar zélf wél een steentje kunnen toe bijdragen, hoe klein dat steentje ook is. Ik maakte me vorige week nog de bedenking dat als alle mensen die foto's delen in de sociale media over de mensonwaardige omstandigheden waarin andere mensen leven elke week 10 euro aan zo iemand zouden geven, er meteen geen probleem meer zou zijn... En zou je die 10 euro écht missen ?
We schreeuwen allemaal om verandering... zo lang die verandering maar door anderen gebeurt.
En dat is voor onze gezondheid niet anders. Zit je te wachten op de uitvinding (door anderen) van de wonderbaarlijke pil of het vaccin dat je beschermt tegen alle ziekten?
Als we begrijpen dat we zélf een zeer grote verantwoordelijkheid dragen voor onze gezondheid door onze levenshouding , gezonde voeding en het stimuleren van ons eigen afweersysteem, dan zullen we ook begrijpen dat het niet een God zal zijn die zorgt voor een beter leven na de dood, maar dat we zélf kunnen zorgen voor een gelukkiger leven tijdens het enige leven waarvan we zeker zijn dat we het hebben.
Gaan we dus blijven roepen hoe onrechtvaardig het is dat de overheid, al naargelang onze politieke overtuiging, teveel of te weinig doet voor vluchtelingen uit het buitenland respectievelijk voor de inheemse mensen? Of gaan we zelf mensen waarvan we vinden dat ze moeten geholpen worden helpen? Niet georganiseerd door één of ander instituut waar 90% van donaties als zogenaamde werkingskost aan de vingers blijft plakken, maar gewoon door zelf wat te doen of te geven aan de mensen zelf.
Weet je wat een groot voordeel van deze houding is ? Door dergelijke actie maak je kontakt met die mensen, je leert ze kennen. En gezien mensen vooral bang zijn van wat ze niet kennen verdwijnt er ook een groot stuk angst.
En gaan we blijven geloven dat we moeten wachten tot wanneer de overheden wetten hebben gemaakt die schadelijke chemicaliën en ongezonde gewassen verbiedt? Je kan net zo goed weigeren om die spullen te kopen en te eten. Daar blijft één van de oudste marktmechanismen spelen: Als de vraag ophoudt, verdwijnt het produkt ook.
Bak je liever zelf je brood met ingrediënten die je kent of eet je liever brood met bewaarmiddelen , derivaten van mensenhaar en andere troep er in... de keuze is aan JOU en niemand anders zal de juiste keuze voor je maken.
